از سال های نخستین زندگی بسیاری از رفتارهای کودک نشان دهنده ی همدلی او با دیگران است که به سبب تقلید از رفتار والدین میباشد. اما در جامعه امروز شاهد این هستیم که با افزایش سن افراد، توان همدلی آنان کاهش مییابد. چراکه ماشینی شدن زندگی، کمتر بها دادن به
ارتباطات میان فردی، عدم اعتماد به دیگران و... سبب شده افراد به ناراحتی دیگران توجه کمتری نشان داده و خود نیز از بیان ناراحتی و دغدغه هایشان واهمه داشته باشند.
این نکته حائز اهمیت است که فرد خودخواه نمیتواند نیازها، احساسات، نگرانی ها و استرس های دیگران را درک کند، بنابراین به خود و دیگران آسیب میزند. این آسیب های جسمانی و روانی زندگی فرد و اطرافیانش را تلخ کرده و مانع احساس لذت و خوشبختی میگردد. برعکس، فردی که در زمینه ی همدلی کردن آموزش دیده است،
میتواند حقوق خود و دیگران را درک کرده و به آن احترام بگذارد. برای مثال اگر والدین بابت موضوعی مانند شرایط اقتصادی نامطلوب ناراحت باشند، فرزند یاد میگیرد که احساس ناراحتی و نگرانی والدینش را درک کند و از آنان توقعات نابه جا نداشته باشد.